Hello and Goodbye Singapore

Een eerste indruk van Singapore, daar is het nu te laat voor. Inmiddels heb ik mijn laatste tentamen afgerond en ben ik al klaar na 4 maanden studeren hier. Maar het is nooit te laat om een leuk verhaal te schrijven natuurlijk! (plus dat ik me wat schuldig begin te voelen zo zonder reisverslag).

Hoe zit t eigenlijk met Singapore? Zodra je arriveert in Singapore en de taxi naar de universiteit neemt, merk je dat er qua stedelijke planning heel wat gaande is. The Garden City wordt het ook wel genoemd. Veel open ruimte, veel groen en hoogbouw. Singapore is eigenlijk een westerse stad/staat hier in Zuid Oost Azie. In 30 jaar is het ontwikkeld van een 3e wereld land naar een 1e wereld land. Een uitstekende prestatie, dat zeker. Indrukwekkend dat de alleenheerschappij van de PAP (People’s Action Party onder leiding van Lee Kuan Yew) al die tijd niet tot corruptie heeft geleid. Geen democratie heeft natuurlijk wel een aantal nadelen. De voorgaande generaties hebben de alleenheerschappij voor lief genomen omdat het land zo veel vooruit ging. Maar de jeugd van nu heeft dat gevoel natuurlijk niet nu deze groei stagneert en wil dat hun stem gehoord wordt. Dus er staan grote veranderingen voor de deur hier in Singapore verwacht ik.

Typisch Singapore? Veel regels en zware straffen en boetes. Een redelijke hoeveelheid wiet in je bezit hebben betekent de doodstraf, iets stelen betekent stokslagen en/of werkstraf. Verder krijg je een boete voor eten of drinken in de Metro, kauwgom kauwen, de wc niet doorspoelen of durian meenemen in de Metro. Dat laatste kan ik nog wel begrijpen, de Durian is veruit de meest smerige vrucht die ik ooit geproefd en geroken heb. Toch is het voor velen hier de meest favoriete vrucht.
Ook typisch is het Singlish, het dialect van Maleis, Chinees en Engels. “Can I have a coffee?” word doorgaans zo beantwoord “Can la! Kopi-O-Kosong? Having here, take away?” en doorgaans in een razend tempo. Echter, of mijn Engels verbeterd is hier de laatste 4 maanden valt nog te betwijfelen.

Singapore heeft de meeste miljonairs per inwoner namelijk zo’n 4% van de inwoners is een rijke tata. Veel dingen zijn dan ook alleen voor deze rijke bevolking weggelegd. Een auto, uit eten, naar de club, allemaal weggelegd voor de hoge lagen van de bevolking. De meerderheid kan logischerwijs geen 16 dollar (10 euro) neerleggen voor een biertje in de bar of meer dan 65.000 dollar voor een vergunning bovenop de aanschafkosten van een auto. Men schuwt ook niet om hun welvaart te tonen. Het lijkt er op dat veel Singaporezen als ultieme doel hebben om ook bij die elite groep te horen zodat ze voor 2000 dollar ook een tafel kunnen reserveren in de club. Hier op de universiteit worden zij dan ook vooral klaargestoomd voor de toekomst zonder dat ze beseffen dat de huidige jaren ook tellen. Carrière maken en succesvol zijn.

Oké, genoeg met de kritische toon. De universiteit is uitstekend, de vakken die ik gevolgd heb zijn erg interessant en de docenten zijn passievol. De lokale studenten zijn ook zeer gedreven De campus waar ik de laatste 4 maanden gewoond heb lijkt wel een resort, zo’n 20 eetkraampjes net buiten de deur, gratis toegang tot ons eigen “infinity pool” en de sportschool. Starbucks en een supermarkt om de hoek, beide 24/7 open. Een fantastisch uitzicht vanuit mijn kamer op de 20e verdieping. Het appartement wordt wekelijks schoongemaakt en afwassen hoeft ook al niet aangezien je altijd buiten de deur eet. Eten is cultuur in Singapore. De overheid heeft jaren geleden alle eetkraampjes in de stad van de straat gehaald voor organisatorische en hygiënische redenen en ze onder één dak geplaatst, de zogenaamde “hawkercenters”. Hier krijg je een grote variatie aan goedkoop eten voorgeschoteld, rijk en arm zit hier samen aan een tafel om van Chinees, Koreaans, Japans, Indonesisch, Westers of ander eten te genieten. De clubs zijn subjectief gezien heel goed. Spetterend uitzicht over de stad, bekende dj’s (bijv. Disclosure draait 17 mei in Velvet Underground met een capaciteit van 300 mensen en t raakt bizar genoeg gewoon niet uitverkocht) en iedereen is net gekleed. Maar helaas is het niet voor de reguliere inwoner weggelegd waardoor het uitgaansleven een formele elitaire bedoeling is. Alle Amerikanen en Canadezen vinden het uitgaansleven het einde hier, de Europeanen niet.

Over enkele dagen vertrek ik naar de Filipijnen op zoek naar een verlaten eiland om daar een paar dagen Robinson Crusoe uit te hangen en 4 juni mag ik alweer terug naar Nederland. Hoe was Singapore? Interessant! Zou ik hier langer willen wonen? Waarschijnlijk niet. Ik heb veel geweldige vrienden leren kennen hier, lokale studenten en uitwisselingsstudenten. Maar dit eiland verlaten voelt als een soort opluchting. Hier waar bijna alles gepland, kunstmatig, georganiseerd, geregeld is, waar overal camera’s hangen, waar Big Brother op de loer ligt. Maar het is een land waar ik een geweldige tijd heb gehad en waar ik vast en zeker nog ooit terug zal komen.